روزهای خوب

بالا بروی، پایین بیایی، زندگی بالا و پایین دارد

ذات دنیا خوشی و ناخوشی مقطعی است

اگر خوب ماندی، صبر کردی، توکل کردی و گذشتی در بازی میمانی

اگر نه دنیا می شود باتلاق و تو غریقی که دست و پا میزند و پایین می رود و بعد...

بعدش را ول کن.

دلم مثل قبلن ها گرفته و...

کمکم کن خدا که جز تو ام پناهی نیست...

گاهی مسیر اشتباهی را با توجیحاتی شروع میکنی

و خدای مهربان ترین من، به اندازه جذابیت کار اشتباه تو را می تکاند

و خدایی که اجازه نمیدهد غرق شوی یا بهتر بگویم به تو فرصت می دهد که تصمیم بگیری

و قولی مردانه

و خدایی که در این نزدیکی است...

تا گفت: حسین

دلم ریخت...

اشک است تمام دست آویزم...

چه نعمتی داریم ما، که امام داریم.

محرمی مهربان، عالم و قادر

و چه میخواهد انسان عاجز به جز وجودی مهربان، عالم و قادر

گاهی باید مانند کودکی که خطا کرده سریع به آغوش مادر پناه ببری و محکم با گریه خودت را به او بچسبانی

و کار تمام...

ایستاد و محکم گفت: دوستت دارم.

آرام گفتم: من را یا منی که کنار تو باشد را؟

سکوت کرد، ناراحت شد و آرام رفت و رفت.

چقدر بدبختند کسانی که کسی را به معنی واقعی دوست ندارند

چقدر طعم خوشی را نمیچشند.

و چقدر بد حال خوبی دارند، دوست داران ماورا ماده ای

و چه حس زیبایی را میفهمند.

و چه لذت کمال بخشی دارد دوست داشتن خدایی و چه نابود کننده است دوست داشتن دنیایی

و خدا چه زیبا خلق کرده ما را...

به اندازه بزرگیت شکر، ای زیبا خلق کننده ترین.

و تو چه می دانی که کیست علی...

و خدا را شکر که محبتش در دل صادقانه هست...

مُهری از مِهر علی کنده به یاقوت دلم

از ازل تا به ابد شکر کنم بر حکاک...

اینجا

لعلکم تعقلون

من که بزرگتر شدم، سرعت اتفاق ها تندتر شد.

یا شاید باید بگویم کارها زیاد شدند و باید سریع تر تصمیم بگیرم.

در این میان وقت برای فکر کردن به چه بودن کم می شود. تو مجبوری قدم به قدم تصمیم بگیری و بگذری.

حالا زمان آن شده که فکر کنم. نباید غرق شوم و سالهای بعدتر حسرت دلم را پر کند.

باشد که بیاندیشیم...

به دنیا درست نگاه کن

چقدر برای خودم تکرار میکنم.
خدا را داشته باش، تنبلی نکن، خوب باش و بد نباش

کافی است برای آرامش.
اگر این ها را داشتی، غم عالم را هم داشته باشی، آرام هستی.

غم عالم می شود اشک، می شود دلتنگی، می شود نوازش فضای خالی، می شود درد دل با آدم های خیالی
می شود غر غر به خدا اما در کمال آرامش

و من چقدر برای آدم هایی که می شناسم دعا می کنم.

خدایا تحمل آزمایش هایت را به آنها عطا کن و رشدشان ده...

آمین

و باز حرف هایی که اینجا می شود گفت.

کسانی هستند که از تو مهم ترند. شاید برای خودت باشد که آنها را دوست داری.

یعنی تو نیاز داری به اینکه دوستشان داشته باشی.

اما دوستشان داری. دوست داری که اگر آزاری هست تو ببینی و آنها فقط بخندند.

بخندند و تو با خنده آنها زمان بگذرانی حتا به سختی...

دل تو که بخندد من هر چه باشم آرامم...

انگار که دنیا جای آرامش نیست

همه جا مکان امتحان و همه وقت، زمان آن

چه جای آرام ماندن برای دلی که هنوز به یقین نرسیده...

یقین میخواهد آرام بودن

و خدایی که باز پناه بی پناهان است 

این روزها آن طور که باید نیست.

کمی موسیقی میخواهم، بدون کلام، کمی کتاب، کمی دلتنگی، کمی شعر، کمی آواز.

کمی باید خودم باشم...